اشعار

هــوای عشق به سر دارم و دلی شیـدا           و چشم های پر از شوق رو به خــدا

هوای این دل مجنون چقدر طوفانی ست           چقدر شور تلاطم گرفته چون دریــا

---

از آســمــان خــدا بــوی سیـب می آید           که بــرده هــوش تــمام اهــالی دنــیا

زمین شهر مدینه چو عرش اعلاء شد           ز ازدحــام ملائـک به شــادی آن ها

نگاه خیره ی بالا به سمت خانـۀ عشق           میــان خــانه دلی پــر کـشیده تا بالا

ببین دلی پــدرانــه تـپـیـد و شیــدا شـد           و مــادرانه کــسی گــرم گــفـتن لالا

از آســمــان خــدا نــور عشق تــاپیده

به روی دامن مــادر حسین خــوابیده

علی دوباره در آغوش خود قمر دارد           میان خانه ی خود دلبــری دگر دارد

کرامت قــدم نــو رسیــده بـاعث شــد           که باز فطرس پر بسته بال و پر دارد

ز ازدحام گدایان مجال حرکت نیست           شنیــده اند دوبــاره عــلــی پسر دارد

برای سوره ی کوثر شکوه فجــر آمد           فقط خـدا ز دل فــاطــمه خبــر دارد

کنار مــهــد حسین آمــده حسن امشب           شبی که نخــل امید دلش ثــمـر دارد

ز بوی سیب، زمین خــدا معــطر شد

به آب، کــشتی اربابمان شنــاور شد

پریده ایم به شــوقی که آسمــان باشی           و قطره ما و تو دریای بی کران باشی

مگر نگفته پــیمــبر حسین و منّی پس           تو بــاید اشــهــد ربــانی اذان بــاشی

تو آفریــده شدی این و آن گــرفـتارت           تو آفریده شدی عشق این و آن باشی

قسم به کعبۀ شش گوشه ای که تو داری           مــدار شش جهت هفت آسمـان باشی

تو سیــدالــشّهــدایـی امـام عــاشــورا           بعید نیست خــداگونه جــاودان باشــی

امام کرب و بلایی و مثــل مهتــابـی

خوشا به حال دل من که نعم الاربابی

: امتیاز

میخانـه مگر بال و پـرم را بـپـذیـرد           تا آتـش مــستی جـگــرم را بپــذیـرد

ظرفیت دل در گرو پاکیِ ظرف است           ای کاش همین مختـصرم را بپذیـرد

---

در زاویـهٔ گــردش پــیــمانـه نشستـم           تا دستِ گـدای ســحـرم را بپــذیــرد

منظورِمنِ بی سر وسامان خودساقی ست           پس اوست که باید نظـرم را بپذیرد

جارو زده ام با مژه خـاک قدمش را           شــایـد برسد چـشــم ترم را بپـذیرد

سر می کشم آن قدر به بالا که ببـیند           دنبـال هـمیــنـم که سـرم را بپذیـرد

مقصود من ازعشق،تماشای حسین است

سرمست شدن با قد و بالای حسین است

سرمایه: سری هست، فدای سر ارباب           سـر به سر ارباب، سرِ نـوکر ارباب

بهترکه سرم را به روی دست بگیرم           چیزی که ندارم ببرم محضر اربـاب

از کودکی ام یـاد گــرفتـم که بگویــم           مـادر پـدرم نـذر پـدر مـادر اربــاب

تا بوده همین بوده و تا هست همین است           جَمعند گـداها همـه دور و بر ارباب

کارآن قدری هست که بی کار نبـاشد           یک کارگر از این همه کارگر ارباب

این بال و پــر سوختۀ فـطرسی ام را           امشب برسانید بـه خاک در اربـاب

با گفتن یک بار «حسین جان» گنهم ریخت

قبل از رمضان، سـوم شعبان گنهم ریخت

تا سفرة افطار شما هست، گــدا هست           آقا که حسین است، برای همه جا هست

مـا درد نگـفـتیم و مـداوا شـده رفــتیـم           پس بیشتراز هر چه که درد است، دوا هست

عیسی نَفَسی هست اگر از نَفَس توست           در سینه ات انگار نفس نیست، شفا هست

تا خـانه ببـر سائل خود را، که بگویی           هر وقت گرفتار شدی، خانه ی ما هست

در سینۀ سینـایی ات، ارباب دو عالم!           گنجینه ای از جـلوۀ اســماء خــدا هـسـت

ما عـرش خـدا را که ندیـدیم، ولیـکن           جایش شب جمعه، حرم کرب و بلا هست

مــا تـا ابـدالـدّهـر بـدهکـار حــسینـیم

با جان و دل خویش خریدار حسینیم

: امتیاز

به کسی کار ندارم که بـهشتم لیلی ست           بت بتخـانه و رهبان کـنـشتم لیلی ست

خاک من خاک جنون است وسرشتم لیلی ست           هرچه درمکتب استاد نوشتم لیلی ست

---

جـز به این حرف ندارد قـلـم من میلی

دفــترم پـر شده از لــیـلی لــیـلی لیـلی

می نویـسم لیـلی تا که بخـوانـیم حـسین          تا جنون را به نهایت بـرسـانیم حسین

آن که بی او نفـسی هم نتـوانیم؛ حـسین          وقت یک ذکر همه هم ضربانیم: حسین

او همان است که هر وقت از او می خوانم

از دل عـرش خـدا فـاطمه گوید جـانـم

گر چه در عشق فقط لاف زدن را بلدیم           گرچه چندی ست که بی روح تر ازهرجسدیم

گر چه درخوب ترین حالت مان نیز بدیم           جـز در خــانه ی اربـاب دری را نـزدیـم

از ازل حلقه به گوش دراین خانه شدیم

سجـدۀ شـکـر برآریم که دیـوانـه شـدیم

از همان روز که "حُسنش ز تجلّی دم زد"           از همان دم که دمش طعنه به جام جم زد

از همان لحظه که مهرش به دلم پرچم زد           "عشق پیدا شد و آتش به همه عــالـم زد"

گفت من عشقم و مجنون حسین بن علی

در رگم نیست به جز خون حسین بن علی

آســمـان بــا تـپـش مـــاه تــمـاشـا دارد           قـطـره دریا که شود جـلوۀ زیـبا دارد

خاک یک دشت فـقـط تربت اعلا دارد          عشق با نام حسین است که معنی دارد

تا خدا هست وجهان هست و زمان هست و زمین

نمک سـفـرۀ ایجـاد حسـین است همین

لبم از هر چه به جز نام امامم خاموش          آتش عشق نشد یک دم از این دم خاموش

گرچه یک لحظه نبود است به عالم خاموش          از قدومش شده یک روز جهنم خاموش

در امالی خودش شیخ صدوق آورده است

روز میلاد حسین آتش دوزخ سـرد است

شب شوراست که شیرین وغزل خوان شده ام           خیس از بارش احسان فـراوان شده ام

جان رها کرده و دل بستۀ جانان شده ام           مست جام رجب و تشنـۀ شعـبان شده ام

که شب سوم این مـاه حـبیب آمده است

باز از بـاغ خـدا نـفحۀ سیب آمده است

او همان است که احسان قدیمش خوانند          صاحب جـام بلایای عـظیمش خوانند

در مــدینه هـمه قـرآن کریـمش خوانند          پنجمین دشمن شیطان رجیمش خوانند

از ازل تـا به ابـد خــلـق خـدا می دانند

"ما همه بنـده و این قـوم خــداونـدانند"

در پـنـاهـش هـمه هـستـند مهیمن ها هم          متـوسل به نگـاهش شده ضامن ها هم

نـه فـقــط عـالم ربـانـی، کـاهـن ها هـم          وقت آن است که گـویـند مـوذن ها هم

وقت شـرعی اذان بر سر گـلـدسته ماه

اشـهـــد انّ حـسـیـن بـن عــلـی ثـارالله

غـم عـشق است که آتش زده بر بنیادم          تـا که در راه محبـت بــدهـد بر بـادم

من ملک بودم و فردوس...نه آمد یادم          که من از روز ازل اهـل حسین آبادم

منـم آن رود که جـز جانب دریـا نروم

بر دری غــیـر در خــانـۀ مـولا نـروم

ما که برساحت این عشق ارادت داریم         ما که انگیزۀ برگشت به فطرت داریم

یک نفس تا به خــدا بُعد مسـافت داریم         باز هم در سرمان شور زیارت داریم

هر که دارد سـر هـمـراهی ما بسم الله

هر که دارد هـوس کرب و بلا بسم الله

: امتیاز

تو را آن گونه می نامند مــولای تـلاطم ها           و نـامــت غـــرش آبـی آوای تـــلاطــم هـا

تو را اینگونه میفهمند مجذوبان كه اربــابی           ونامت مونس هموارهٔ شب های بی خوابی

---

تو را این گونه می سنجند با شأن خداوندی           خدا ذات تو را با ذات عصمت داده پیوندی

تو را پیغمبر بی سرترین پیــغــام می دانـند           تو را بنیانـگــذار اصــلی اسـلام می داننـد

و تو تكثیر حق در جان هفتاد و دو پـیـغمبر           كه پیغام تو را بردند از لاهوت آن ســوتر

تو میلادت شروع جنبش خونین آزادی ست           تومیلادت برای عاشقان غم،عارفان شادی ست

نمی فهـمـیـم یعنی چه؟ تـلاطـم از دل دریـا           نمی دانیــم یعـنی چـه؟ تـولد از دل زهـرا

تو را بر محملی از دل از آن بالا فرستادند           تمام آسمـان و اهـل آن بر پــایت افــتـادنـد

زمین سر تا سرش چشم است وقتی جلوت اللهی           قدم بگذار ای ـجان جهان هرجا كه میخواهی

تورا كه مصطفی همواره ازجبریل میپرسید          علی در قاب چشم فاطمه هرشب تو را می دید

: امتیاز